Σταμάτα να μου γράφεις

Σταμάτα να μου γράφεις. Δεν πιστεύω σε παραμύθια, δεν μου λέει τίποτα η σκελετωμένη γριά που έδεσε έναν κόμπο στο στομάχι σου.

Σου μιλάω για το τώρα, έχεις ιδέα για το τώρα;

Σταμάτα να σκέφτεσαι το παρελθόν, είναι αργά πια. Η μνήμη είναι μεγάλη πουτάνα, στο χα πει αλλά δε μ’ άκουσες.

Ποτέ σου δε μ’ άκουγες.

Σταμάτα να μου γράφεις και να πετάς τα γράμματά σου -δήθεν τυχαία- κάτω από την πόρτα μου τις νύχτες. Το ξέρω ότι είσαι εσύ, ο βηματισμός σου μου είναι κάτι παραπάνω από γνώριμος: σταθερά βήματα με λυγισμένα γόνατα πότε αριστερά, πότε δεξιά, πότε αριστερά..

Τα χέρια στις τσέπες, -γιατί τα χέρια πάντα στις τσέπες; Τι έχεις να κρύψεις;

Δε τα θέλω τα γράμματα σου σού λέω, δε θέλω να τα βλέπω. Μου θυμίζουν το άρωμά σου και εκείνο το απόγευμα στον βράχο.

Εσύ κατηφόρισες και τα ρούχα μου είχαν νοτίσει με τ’ άρωμά σου από το τυχαίο άγγιγμα του παλτού σου. Είχε αντηλιά και από κάτω φαίνονταν ήσυχη η πόλη. Τελικά ήταν μεγαλύτερη από ότι φαίνονταν, σου είπα, θυμάσαι;

Τι θυμάσαι και εσύ τώρα, σταμάτα, επιτέλους, να κατασκευάζεις μολυβένιες ηρωίδες που δήθεν τυχαία μου μοιάζουν, σταμάτα να τις βάζεις στις γαμημένες ιστορίες σου, δε μ’ ακούς; Η ιστορία ήταν εδώ και ο δικός μου ήρωας ήταν άψυχος.

Ξέρεις πόσο καιρό μου πήρε να τον σκοτώσω;

Γι’ αυτό σου λέω,

πάρε τις λέξεις σου

και ζωγράφισε άλλη ιστορία.

Και το επόμενο πρωί δεν θα υπάρχουν πια;

-Το αλκόολ είναι δηλητήριο.

-Αφού είναι δηλητήριο τότε, γιατί πίνεις;

-Επειδή υπάρχουν πράγματα μέσα μου που θέλω να σκοτώσω.

-Και το επόμενο πρωί δεν θα υπάρχουν πια;