Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη ημέρα. Ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό και τα λουλούδια σκόρπιζαν στον αέρα το δυνατό άρωμά τους. Κάτω από άλλες συνθήκες η Αλίκη και η μεγαλύτερη αδερφή της θα αποφάσιζαν να κάνουν έναν περίπατο στο δάσος, εκείνη θα κοιτούσε γύρω της με περιέργεια και θα έβλεπε έναν άσπρο βιαστικό λαγό με κομψή γαλάζια λιβρέα και κάπως έτσι θα ανακάλυπτε τον δικό της κόσμο των θαυμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, μιας και που το δάσος πέφτει κάπως μακριά και τα διάφορα εντομοειδή δεν μου ακούγονται και πολύ καλή ιδέα, η Αλίκη βρίσκονταν μπροστά από την οθόνη του προσωπικού της, παύλα, φορητού υπολογιστή.
Σαν μια άλλη Αλίκη, πρώτον, έχω το δικό μου βιβλίο. Το όνομα αυτού facebook και δεν έχει σημασία που δεν έχω ιδέα γιατί του έδωσα αυτό το όνομα. Η επιτυχία του έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι επάνω στον πλανήτη που έχουν την δυνατότητα να το διαβάσουν και, μάλιστα, είναι και οι ίδιοι συγγραφείς αφού έχουν τουλάχιστον ένα βιβλίο, σαν το δικό μου, στο ενεργητικό τους. Ο παραλληλισμός μου με την Αλίκη δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι και αυτή πρωταγωνίστρια ενός βιβλίου αλλά, κυρίως, με το ότι και στο δικό μου παραμύθι υπάρχει ένας θαυματόκοσμος.
Είχα, λοιπόν, εδώ την ευκαιρία να γίνω αγρότισσα, να αποκτήσω την δική μου φάρμα και η ζωή σ’ αυτήν είναι τόσο ξέγνοιαστη και ήρεμη, σχεδόν αγγίζει την ζωή στο δάσος. Μπορεί, βέβαια, να μην υπάρχουν τριαντάφυλλα που μιλάνε ούτε έχω την δυνατότητα να μικραίνω και να μεγαλώνω πίνοντας από μαγικό δοχείο ή τρώγοντας μπισκότα, αντίστοιχα, όμως παντρεύτηκα και έχω τρία παιδιά –δύο θα ήταν λίγα ενώ περισσότερα θα μας χαρακτήριζαν «Οικογένεια Αθίγγανων», σύμφωνα με εκάστοτε in group της διαδικτυακής κοινότητας-. Γι’ αυτό, πείτε στη γιαγιά μου να μην ανησυχεί, κατάφερα αυτά που ως τώρα μου παρουσίαζε ενσωματωμένα στα δικά της παραμύθια ως «ιδανική και, προ πάντων, τίμια ζωή».
Εκτός αυτού, εδώ έχω ανακηρυχθεί ηρωίδα – πώς αλλιώς θα ήμουν η πρωταγωνίστρια του παραμυθιού;! – γιατί όταν έχω κέφια κάνω και εγώ θαύματα. Έτσι, έχω σώσει τουλάχιστον 10.000.000 παιδιά με καρκίνο («μόνο με ένα κλικ!»), παιδιά κακοποιημένα, παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία και άλλα τόσα ζώα στα οποία οι ιδιοκτήτες τους φρόντισαν να δείξουν τις χάρες του (απ)ανθρώπινου γένους.
Επίσης, έχω κάνει πολλούς «φίλους» που ζουν και εκείνοι σε άλλους χάρτινους νεραïδόκοσμους. Βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα την ομοιότητά τους με το «φίλος ο [fílos] θηλ. φίλη [fíli] γεν. πληθ. φίλων : άτομο με το οποίο αναπτύσσει κάποιος μια (στενή) κοινωνική σχέση, η οποία βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, συμπάθεια, εκτίμηση», ερμηνεία των εκάστοτε λεξικών για την εν λόγω λέξη, ούτε την ομοιότητά τους με τον Μαρτιάτικο Λαγό και τον Τρελό Καπελά οι οποίοι συνήθιζαν να είναι φίλοι της Αλίκης. Όμως, κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι και περισσότεροι θυμίζοντάς μου πως ο συγκεκριμένος νεραïδόκοσμος, που συνηθίζουν να τον αποκαλούν και «virtual reality» είναι μακράν καλύτερος και διασκεδαστικότερος από την «reality-reality» αφού, οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν τουλάχιστον πέντε φακέλους με φωτογραφίες στις οποίες είναι μεθυσμένοι-αγκαλιασμένοι-με ένα πλατύ χαμόγελο. Ενώ, στον άλλο κόσμο, η Ράνια θα αργούσε, ο Κώστας θα της έβαζε (πάλι!) τις φωνές, η Όλυ θα είχε κάτι καλύτερο να κάνει και θα καταλήγαμε στο τέλος μουτρωμένοι-νευριασμένοι και χωρίς πλατύ χαμόγελο.
Γι’ αυτό και εγώ από τότε συνηθίζω να ζω περισσότερο στον κόσμο των θαυμάτων γιατί ο έξω –σκέτο- κόσμος με κουράζει. Έτσι, κάθε μέρα κερνάω σφηνάκια τους «online φίλους» μου, τους στέλνω αραιά και που αντηλιακό και μπύρες από το «περίπτερο», ταΐζω το ψηφιακό σκυλάκι μου και μιλάω με την Βασούλα (φίλη από το δημοτικό που μέχρι πρότινος προσπαθούσα να αποφύγω), μαθαίνω τι κάνει το «ζουζουνάκι» της το οποίο δεν έχω γνωρίσει προσωπικά όμως ξέρω τα πάντα γι’ αυτό, της στέλνω εικονικές τούρτες στα γενέθλια της και παίζω poker με την « tsixlofouska» και τον «God’s Gift». Εδώ, φίλε, γίνονται θαύματα.
Η Αλίκη ξαφνικά άκουσε μία φωνή να της λέει:
- Αλίκη ξύπνα, το φαγητό είναι έτοιμο. Ήταν η φωνή της μητέρας της που είχε έρθει για να πάρει τις κόρες της και την ξύπνησε από το όνειρο της Χώρας των Θαυμάτων. Έζησαν αυτοί καλά, αφού το κορίτσι διηγήθηκε στην αδερφή της τα όσα είχε ζήσει, όμως το θέμα είναι κατά πόσο εμείς ζήσαμε και ζούμε καλύτερα. Και αν εκείνη ξύπνησε από το όνειρο του ιδανικού κόσμου, εμάς τι άλλο θα μας βρει και πόση ακόμα ζωή μπορεί να μετατραπεί σε pixel ;
