Ένα όνομα: TERRY DOUGAS
Το σκηνικό έχει ως εξής: Μια ομάδα δεκαπεντάχρονων φιλόδοξων αγοριών που ζουν στην πόλη του Βόλου πριν από χρόνια είναι γνωστή ως «Η συμμορία των αποτυχημένων» επειδή, όπως εξομολογείται και ο ίδιος ο Terry Dougas –επίτιμο μέλος της «συμμορίας» αυτής- δεν υπήρχε ούτε ένα κορίτσι στην παρέα τους. Αποφασίζουν για άγνωστο λόγο και σκοπό να δημιουργήσουν μια ταινία μικρού μήκους η οποία παίρνει και τον τίτλο «Πρωινή ληστεία βουτηγμένη στην αποτυχία». Από εκείνη την στιγμή και έπειτα ένα μικρό αστέρι αρχίζει να λάμπει και έχει έρθει η ώρα να ξεκινήσει την δική του πορεία στο γαλαξιακό στερέωμα που ονομάζεται 7η τέχνη. Δεν ήταν κανένα άλλο παρά αυτό του Terry Dougas.
Ο μικρός Νεκτάριος, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννιέται από Έλληνες γονείς στον Καναδά και ταξιδεύει, αφού έχει συμπληρώσει τα 4 του χρόνια, στην πόλη του Βόλου όπου και εγκαθίσταται -μόνιμα πλέον- με τους γονείς του αλλά και τον αδερφό του. Μεγαλώνοντας αποφασίζει να σπουδάσει οικονομικά στο Toronto θάβοντας στα μύχια της ψυχής του την λατρεία
του για τον κινηματογράφο μιας και, όπως και ο ίδιος αναφέρει, «κάτι τέτοιο δεν υπήρχε στην πόλη που ζούσα. Ήταν ένα άπιαστο όνειρο.»Όμως, οι τρεις μοίρες έχουν άλλα σχέδια για εκείνον και δυστυχώς ή ευτυχώς ένα μεγάλο όνειρο δεν μπορεί να καταπιεστεί για αρκετό χρονικό διάστημα, κάτι το οποίο ο Terry έμαθε καλά. Έτσι, αποφασίζει να μετακομίσει στο Los Angeles και χωρίς να γνωρίζει κανέναν, εφόσον βρίσκεται σε μία τελείως ξένη χώρα για εκείνον, αποφασίζει να ακολουθήσει σπουδές κινηματογράφου στο UCLA (University of California, Los Angeles). Εκεί η γνωριμία του με γόνο της διάσημης Αμερικάνικης οικογένειας Guggenheim (του γνωστού μουσείου) θα αποτελέσει σταθμό στη μετέπειτα καριέρα του μιας και είναι η αφορμή για να έρθει σε επαφή με τον διάσημο παραγωγό Mark Gordon . Δίπλα στον Mark Gordon κάνει πολλές ενδιαφέρουσες γνωριμίες και μαθαίνει «την δουλειά» αφού μέχρι τα 22 του έχει συμμετάσχει σε 15 παραγωγές. Όχι και τόσο άσχημα για «ένα επαρχιωτόπουλο 22 χρονών», δεν νομίζετε;
Εν αντιθέσει με αυτό που θα πιστέψουν πολλοί, η ζωή του μέχρι τα 22 του χρόνια απέχει πολύ από την πασπαλισμένη-με-χρυσόσκονη ζωή που ο καθένας μας φαντάζεται ότι έχουν οι περισσότεροι παραγωγοί. Ο Νεκτάριος Dougas, γιος Έλληνα ναυτικού, ζει στον καναπέ μιας Ελληνοαμερικανίδας –στέγη που είχε βρει μέσω της εκκλησίας- μιας και τα χρήματα αρχικά είναι τόσο λίγα που δεν του επιτρέπουν να έχει μία «φυσιολογική» ζωή. Έκτοτε ακολουθούν και άλλες συνεργασίες και δημιουργίες ταινιών όπως οι Νύφες και ο Υπνωτιστής κάνοντας έτσι το παιδικό του όνειρο ζωντανή πραγματικότητα και καθιστούν τον Terry Dougas ως έναν άνθρωπο-πρότυπο εφόσον απέδειξε πως η πίστη σε κάτι μπορεί να ξεπεράσει κάθε (οικονομικό και όχι μόνο )εμπόδιο.
Ευχαριστούμε θερμά την ιστοσελίδα http://hollywood.greekreporter.gr/?p=189 για τις πολύτιμες πληροφορίες της.
Μία ομάδα : «Ο θείος μου είναι καθηγητής στο 5ο Λύκειο», αναφέρει ο Terry Dougas, μέσα στο μαύρο κοστούμι του, επάνω στην σκηνή του γραφικού κινηματογράφου «Αχίλλειον» όπου έλαβε χώρα και το πρώτο φεστιβάλ της 7ης τέχνης στον Βόλο. «Με ενημέρωσε ότι μια ομάδα παιδιών δημιουργούσε ταινίες μικρού μήκους και με προσκάλεσε να τις δω. Από τότε γεννήθηκε η ιδέα για το φεστιβάλ. Έστησα το κόκκινο χαλί και για τους επαγγελματίες αλλά και για τα παιδιά. Μετράει η καρδιά και ο τρόπος έκφρασης.»
Φυσικά το φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τους υποστηρικτές της: Μια ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Μια ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Τον Δήμαρχο του Βόλου Αλέκο Βούλγαρη
Τον Νομάρχη του Βόλου Απόστολο Παπατόλια
Τον Δήμαρχο Ιωλκού Πάρι Ι. Μουτσινά
Τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλιάς ΚΙ Γουργουλιάνη
Την Νία Βαρδάλος
Την Μπάρμπαρα Ντε Φίνα (Νύφες, Το χρώμα του χρήματος, Cape Fear)
Τους Εθελοντές
Τους δημοσιογράφους του Βόλου
Τους χορηγούς
Όλους τους παρευρισκόμενους
Ένα όραμα: Η ίδρυση του 1ου φεστιβάλ κινηματογράφου στον Βόλο.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το φεστιβάλ με το όνομα «ARGO», ένα λογοπαίγνιο, δηλαδή, με το ιστορικό πλοίο του Ιάσωνα Αργώ το οποίο είναι και σήμα κατατεθέν της πόλης του Βόλου. Το θέμα αυτού είναι το εξής:
«ΟΙ ΝΕΟΙ ΧΡΩΜΑΤΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΝΙ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥΣ.»
Γιατί όμως πρέπει να δώσουμε τόση σημασία σε αυτό το συγκεκριμένο φεστιβάλ; Οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν ποικίλλουν.
Καταρχάς το φεστιβάλ αυτό είναι η απάντηση σε όσους θέλουν τους Έλληνες που έχουν προοδεύσει και πετύχει στο εξωτερικό να μην αγαπούν και να αγνοούν επιδεικτικά τον τόπο καταγωγής τους. Κύριοι, πιστέψτε με δεν είναι πάντα έτσι.
Επίσης, αποδεικνύει περίτρανα ότι ο καλός κινηματογράφος, ο «σινεμάς» όπως έλεγαν οι παλαιότεροι δεν αργοπεθαίνει. Μπορεί, βέβαια, να έχει τραυματιστεί από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της τηλεόρασης, από την διαδικτυακή –και όχι μόνο- πειρατεία, από την οικονομική αλλά και πολιτισμική κρίση. Όμως, εφόσον υπάρχουν ακόμα άνθρωποι (και όχι ανθρωποειδή) με ψυχική και διανοητική καλλιέργεια, με ευαισθησίες και όραμα, ο κινηματογράφος θα συνεχίσει να ωφελεί για πολλά χρόνια ακόμα την ανθρωπότητα με τον ξεχωριστό του τρόπο.
Το φεστιβάλ κινηματογράφου ήρθε για να μείνει στον νομό Μαγνησίας καθιστώντας σαφές πως αυτός ο τόπος, πέρα από τις φυσικές ομορφιές που του χάρισε απλόχερα η φύση, δίνει βάση και στην ανάπτυξη του πολιτιστικού επιπέδου. Γιατί στην τέχνη, είτε αυτή λέγεται κινηματογράφος είτε θέατρο είτε συγγραφή, δεν (πρέπει να ) υπάρχουν όρια, δεν (πρέπει να υπάρχουν) διακρίσεις .Στην συγκεκριμένη γιορτή μπορούν να συμμετέχουν όλοι -επαγγελματίες και μη- από 15 έως 30 ετών εφόσον οι ταινίες μικρού μήκους (20 λεπτών) που θα δημιουργήσουν να ξεπερνά τα όρια ηθικής. Κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στο 1ο Argo Film Festival!
«Σε 5, 4, 3, 2, 1 το 1ο Argo Film Festival αρχίζει!»
Μας ενημερώνει στο τρέιλερ η γνωστή τραγουδίστρια Έλενα Παπαρίζου και αμέσως τα δυνατά φώτα σβήνουν για να αρχίσει η προβολή των 9 καλύτερων ταινιών οι οποίες έχουν επιλεχθεί από το σύνολο των 33ων ταινιών μικρού μήκους που πήραν μέρος στον διαγωνισμό. Επικρατεί σιγή.
Η αλήθεια είναι ότι την πραγματική γιορτή την βλέπεις έξω από τις αίθουσες, εκεί μπροστά στο λιμάνι όπου έχει στρωθεί το κόκκινο χαλί περιμένοντας υπομονετικά επώνυμα –και όχι μόνο- πρόσωπα, ειδικευμένα στον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, τα οποία θα επέλεγαν –κατόπιν ψηφοφορίας- και τις τρεις καλύτερες ταινίες. Οι προσκεκλημένοι αρχίζουν να συρρέουν από τις 7.30 μμ, ενώ περαστικοί σταματούν και θαυμάζουν το πρωτόγνωρο θέαμα για την πόλη που ζουν. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω τους διαγωνιζόμενους από τα ειδικά καρτελάκια κρεμασμένα στο λαιμό τους και, επίσης, από την χαρακτηριστική αγωνία χαραγμένη στο πρόσωπό τους.
Πλησιάζω μία μικροκαμωμένη κοπέλα και συζητάμε για λίγη ώρα .«Ήθελα να περάσω στην σχολή κινηματογράφου» μου εξομολογείται. «Έδωσα για 2η φορά πανελλήνιες όμως πέρασα στην Λευκάδα. Τώρα θα ψάξω να βρω μια ιδιωτική σχολή για να ασχοληθώ με την 7η τέχνη». Τότε κατάλαβα πως πολλά από αυτά τα παιδιά δεν βρίσκονταν τυχαία εκεί, πολλά από αυτά τα παιδιά θα έκαναν τα πάντα για να μπορέσουν και εκείνα να προσφέρουν στον χώρο της τέχνης. Και θα ήταν κρίμα να το στερηθούν.Οι προβολές έχουν αρχίσει ενώ, μετά το τέλος τους, η παρουσιάστρια Ελισάβετ Κωνσταντινίδη -αφού εκφράζει το παράπονο της για την έλλειψη στήριξης από τους αρμόδιους- καλεί τον Γρηγόρη Βαλτινό ο οποίος παραθέτει έναν συγκινητικό μονόλογο αφιερωμένο στο έργο του Κώστα Βουτσά. «Γίνομαι νέος όταν βρίσκομαι κοντά στους νέους έλεγε πάντα ο Κώστας» είναι τα λόγια του κ. Βαλτινού. Αμέσως ακολουθεί ένα σύντομο βίντεο για την σταδιοδρομία του κ. Βουτσά και, στην συνέχεια, η βράβευσή του για το μακροχρόνιο έργο που μας έχει χαρίσει. Ο Κώστας Βουτσάς πλησιάζει στην σκηνή με δάκρυα στα μάτια και με φωνή σιγανή που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής του λέει: «Συγνώμη που δεν έβαλα τα καλά μου ρούχα για να έρθω. Terry, θα είμαι κοντά σου για πολύ καιρό, είμαι ακόμη 79 χρονών! Να γνωρίζεται ότι δεν γερνάμε, μεγαλώνουμε!»
Ακολουθεί η βράβευση των καλύτερων 3ων ταινιών του φεστιβάλ. Την τρίτη θέση κατακτά οι Ιωάννης και Θρασύβουλος Καλαïτζίδης (Βόλος) για την ταινία τους «The Panelladikes Project», την 2η ο Θάνος Κερμίτσης με την ταινία «Remnant», ενώ η ταινία δράσης με τίτλο «Crimson Forest» των Κώστα Σκύφτα και Αντρέα Λαμπρόπουλο βρίσκεται στην 1η θέση και κερδίζει το έπαθλο των 1000 ευρώ! «Επειδή ο ένας μένει Αθήνα και ο άλλος Πάτρα γνωριστήκαμε μέσω internet. Έχουμε πάει σε πολλά φεστιβάλ αλλά αυτό εδώ είναι το καλύτερο!» αναφέρουν χαμογελώντας.
Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδη έκλεισε την βραδιά μέσα στην λαμπερή μωβ τουαλέτα της προσκαλώντας τους παρευρισκόμενους στο κοκτέιλ πάρτι που θα ακολουθούσε στον πολυχώρο Τσαλαπάτα. Ακολούθησε η παράδοση του αστεριού στον βραβευμένο ηθοποιό Κώστα Βουτσά από τον δήμαρχο της πόλης Α. Βούλγαρη. Το αστέρι αυτό θα είναι φτιαγμένο από δύο διαφορετικά μάρμαρα και θα τοποθετείται κάθε φορά σε κεντρικό σημείο της πόλης με χαραγμένο το όνομα και την χρονολογία βράβευσης του εκάστοτε προσώπου.
Η ΑΥΛΑΙΑ ΠΕΦΤΕΙ.
Καθώς βγαίνω από την αίθουσα ακούω δύο κυρίες από πίσω μου να συζητούν.
-Γιατί άργησε τόσο πολύ να αρχίσει;
-Επειδή έπαιρναν τις συνεντεύξεις από τους επώνυμους.
-Σιγά τις συνεντεύξεις, αφού ήτανε «μουγκαφόουν»
Γυρνάω έκπληκτη να διαπιστώσω αν όντως άκουσα καλά.
-Ναι, «μούγκαφοουν» δεν ήταν; -επαναλαμβάνει εκείνη- Εφόσον δεν άφησαν κανέναν μας να μιλήσει.
Και σε όλη την διαδρομή προς το σπίτι σκεφτόμουν τι άραγε να σημαίνει αυτό το «μουγκαφόουν» μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο και μου παραπονέθηκε η Ιουλία που δεν κατάφερε να βρει «πρόσκληση» για το φεστιβάλ. Και τότε κατάλαβα.
1ο Argo Film Festival μπορεί πλέον να είναι πραγματικότητα όμως για να μείνει στη πόλη του Βόλου -όχι μόνο ως μία ανάμνηση- και να επαναληφθεί χρειάζεται την απαραίτητη στήριξη. Και όχι μόνο από τους φορείς αλλά και από το κοινό. Γι’ αυτό τον λόγο, αν μίτοι άλλο, η ελεύθερη πρόσβαση σε όλους έστω και με κάποιο μικρό αντίτιμο κρίνεται απαραίτητη. Η τέχνη είναι ελεύθερη, τέχνη είναι για όλους. Αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε σπιλώνεται ο χαρακτήρας της.
Επίσης μία ιδέα, ένα όραμα δεν αρκεί. Για να επιτευχθεί η υλοποίησή του απαιτείται αυστηρή οργάνωση καθώς και η αυστηρή τήρηση του προγράμματος που έχει ανακοινωθεί. Οι νέοι πραγματικά μπορεί να είναι ταλαντούχοι και να έχουν ιδιαίτερη ανησυχία για τα πολιτιστικά δρώμενα της Ελλάδας όμως για να παραμείνει αμείωτο το ενδιαφέρον τους χρειάζονται την απαραίτητη κατανόηση και ανταπόκριση.
Γι’ αυτό στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε τον κινηματογράφο και την τέχνη να χαθεί και να προσπαθήσουμε τις επόμενες χρονιές το φεστιβάλ να είναι ακόμα καλύτερο και να έχουν διορθωθεί οι όποιες φετινές ελλείψεις και παραλείψεις. Γιατί καλή και η τεχνολογία, καλοί και οι αριθμοί όμως, χωρίς την τέχνη η ψυχή θα ατροφήσει.
Ευχαριστώ πολύ τον Στέφανο Δημουλά για την πολύτιμη βοήθεια του, καθώς και την Χαρά Νικολάου για κάποιες φωτογραφίες.
READ MORE:www.pingpongradio.com
