Και μην μου πεις ότι εσύ μικρή, εντάξει έστω λίγο πιο μικρή από ότι είσαι τώρα, δεν ήθελες.
Πάντα πίστευα ότι οι λιλιπούτειοι αυτού του κόσμου, aka παιδιά/κούτσικα/μικρά/νήπια κλπ
ήταν ο εύκολος στόχος των «μεγάλων». Έτσι, συχνά, είναι αναγκασμένα να γίνουν «όταν μεγαλώσουν κάτι αξιόλογο», δηλαδή το απωθημένο των γονιών τους, είναι το πιο ανηπεράσπιστο καταναλωτικό κοινό και έρμαιο στα χέρια τον αρπακτικών-διαφημιστών, πρέπει να μάθουν αξίες στην ζωή τους είτε μέσω παιχνιδιών είτε μέσω του σχολείου με αποτέλεσμα να βομβαρδίζονται βίαια από ένα σωρό πληροφοριών. Και εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι τα παιχνίδια.
Απ’ ότι μπορώ να θυμηθώ, και μια επιδρομή στον παράδεισο των αναμνήσεών μου (παιδική μου ντουλάπα) με δικαιώνει, η παιδική μου ηλικία στοιχειώνεται από την δυναστεία των Barbie. Barbie κτηνίατρος, αεροσυνοδός, φιλόζωη, βασίλισσα-συλλεκτική, οδοντίατρος, δασκάλα. Barbie μελαχρινή, ξανθιά, Νέγρη. Και φυσικά, παντού κυριαρχούσε το ροζ. Γιατί σε
καμιά πριγκίπισσα δεν θα ταίριαζε καλύτερα άλλο χρώμα από το ροζ. Και ακόμα πιο φυσικά, αυτή η Barbie τα είχε όλα: Ένα ιδανικό ροζ σπίτι με τζάκι και τηλεόραση που γυρνούσε και γίνονταν καθρέφτης, κήπο, αμάξι, δουλειά, δύο σκυλιά ράτσας και έναν 2μετρο ξανθό γαλανομάτη που, όλος τυχαίως, την κοιτούσε ΠΑΝΤΑ μέσα στα μάτια, ονόματι John-John ή Ken, ανάλογα με τις ορέξεις. Τουλάχιστον στις δικιές μου ιστορίες την είχε κορώνα στην κεφαλή του εκτός, όταν βαριόμουν την υπερβολική ευτυχία και τον έβαζα να τσιλιμπουρδίζει με την καμαριέρα. (Ω ναι. Είχε και εσωτερική οικιακή βοηθό!). Σε αυτή την περίπτωση η Barbie τον διέγραφε από την κουκλίστικη ζωή της μια και καλή χωρίς να ενδώσει στα παρακάλια του και χωρίς να πάρει 3 κιλά από το παγωτό-της-παρηγοριάς με γεύση καϊμάκι. Με αυτά και με εκείνα τα κοριτσάκια πείθονται. Κάτι ο μαγικός κόσμος της Barbie, κάτι η Ωραία Κοιμωμένη που την ξυπνάει από τον λήθαργο ο (ξανθός!) πρίγκιπας μ’ ένα φιλί, κάτι η Σταχτοπούτα που βρίσκει σιγουριά στα στιβαρά μπράτσα του δικού της πλούσιου boyfriend και κάνει την κακιά μητριά να σκυλιάσει από την ζήλια της, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος! Πόσο μάλλον όταν είσαι 6 χρονών. Και βγαίνεις μετά στην Χώρα του Ποτέ διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχουν άγγελοι και οι «πρίγκιπες» δεν είναι ξανθοί με γαλάζια μάτια και 2μετροι, δεν έχουν στιβαρά μπράτσα, δεν θα σε έσωζαν από την κακιά μητριά, δεν θα σε φιλούσαν να ξυπνήσεις και δεν είναι πλούσιοι . (Αν βρεις όλο το πακέτο σε παρακαλώ στείλε μου μήνυμα στο mail μου). Αντιθέτως, οι περισσότεροι όλοι μέρα παίζουν Pro και όταν δεν παίζουν Pro βλέπουν αγώνες ποδοσφαίρου.
Τώρα όσο για το ροζ πλαστικό σπίτι ξέχασέ το. Αν καταφέρεις και βρεις δουλειά με τον Μεγάλο Αδελφό που ονομάζεται ΔΝΤ πάνω από το κεφάλι μας το πιο πιθανό είναι να φτάσεις 50 χρονών, να πάρεις δάνειο και ΙΣΩΣ τότε να αποκτήσεις το δικό σου τριάρι. Η γκαρνταρόμπα σου φυσικά δεν θα είναι τόσο ενημερωμένη, τα πανέμορφα σκυλάκια σου δεν θα κάθονται ακίνητα δίπλα στο τζάκι αλλά εσύ οφείλεις να τα βγάζεις βόλτα ανά δύο ώρες, δεν θα σε μεταφέρει καμία μαγική κολοκύθα αλλά θα γίνεσαι ανδράποδο κάθε taxidriver που παίρνει «διπλοκούρσα για να βγάλει κανά ευρώ παραπάνω να ‘ουμε».
Πριν σε πιάσει κολικός σκέψου το: Δύσκολη η real life, δε λέω, αλλά τουλάχιστον, δεν είμαστε από πλαστικό (ακόμα). Ο καθένας επιβιώνει με τους δικούς του τρόπους και επιτέλους ας αποβάλλουμε τα όποια πρότυπα μας έχουν πλασάρει από μωρά οι διαφημιστικές. Εγώ συνήθιζα να παντρεύω τις κούκλες μου με τον ActionMan, ο Ken μου πέρναγε τουλάχιστον αδιάφορος ;)
Πάντα πίστευα ότι οι λιλιπούτειοι αυτού του κόσμου, aka παιδιά/κούτσικα/μικρά/νήπια κλπ
ήταν ο εύκολος στόχος των «μεγάλων». Έτσι, συχνά, είναι αναγκασμένα να γίνουν «όταν μεγαλώσουν κάτι αξιόλογο», δηλαδή το απωθημένο των γονιών τους, είναι το πιο ανηπεράσπιστο καταναλωτικό κοινό και έρμαιο στα χέρια τον αρπακτικών-διαφημιστών, πρέπει να μάθουν αξίες στην ζωή τους είτε μέσω παιχνιδιών είτε μέσω του σχολείου με αποτέλεσμα να βομβαρδίζονται βίαια από ένα σωρό πληροφοριών. Και εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι τα παιχνίδια.
Απ’ ότι μπορώ να θυμηθώ, και μια επιδρομή στον παράδεισο των αναμνήσεών μου (παιδική μου ντουλάπα) με δικαιώνει, η παιδική μου ηλικία στοιχειώνεται από την δυναστεία των Barbie. Barbie κτηνίατρος, αεροσυνοδός, φιλόζωη, βασίλισσα-συλλεκτική, οδοντίατρος, δασκάλα. Barbie μελαχρινή, ξανθιά, Νέγρη. Και φυσικά, παντού κυριαρχούσε το ροζ. Γιατί σε
καμιά πριγκίπισσα δεν θα ταίριαζε καλύτερα άλλο χρώμα από το ροζ. Και ακόμα πιο φυσικά, αυτή η Barbie τα είχε όλα: Ένα ιδανικό ροζ σπίτι με τζάκι και τηλεόραση που γυρνούσε και γίνονταν καθρέφτης, κήπο, αμάξι, δουλειά, δύο σκυλιά ράτσας και έναν 2μετρο ξανθό γαλανομάτη που, όλος τυχαίως, την κοιτούσε ΠΑΝΤΑ μέσα στα μάτια, ονόματι John-John ή Ken, ανάλογα με τις ορέξεις. Τουλάχιστον στις δικιές μου ιστορίες την είχε κορώνα στην κεφαλή του εκτός, όταν βαριόμουν την υπερβολική ευτυχία και τον έβαζα να τσιλιμπουρδίζει με την καμαριέρα. (Ω ναι. Είχε και εσωτερική οικιακή βοηθό!). Σε αυτή την περίπτωση η Barbie τον διέγραφε από την κουκλίστικη ζωή της μια και καλή χωρίς να ενδώσει στα παρακάλια του και χωρίς να πάρει 3 κιλά από το παγωτό-της-παρηγοριάς με γεύση καϊμάκι. Με αυτά και με εκείνα τα κοριτσάκια πείθονται. Κάτι ο μαγικός κόσμος της Barbie, κάτι η Ωραία Κοιμωμένη που την ξυπνάει από τον λήθαργο ο (ξανθός!) πρίγκιπας μ’ ένα φιλί, κάτι η Σταχτοπούτα που βρίσκει σιγουριά στα στιβαρά μπράτσα του δικού της πλούσιου boyfriend και κάνει την κακιά μητριά να σκυλιάσει από την ζήλια της, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος! Πόσο μάλλον όταν είσαι 6 χρονών. Και βγαίνεις μετά στην Χώρα του Ποτέ διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχουν άγγελοι και οι «πρίγκιπες» δεν είναι ξανθοί με γαλάζια μάτια και 2μετροι, δεν έχουν στιβαρά μπράτσα, δεν θα σε έσωζαν από την κακιά μητριά, δεν θα σε φιλούσαν να ξυπνήσεις και δεν είναι πλούσιοι . (Αν βρεις όλο το πακέτο σε παρακαλώ στείλε μου μήνυμα στο mail μου). Αντιθέτως, οι περισσότεροι όλοι μέρα παίζουν Pro και όταν δεν παίζουν Pro βλέπουν αγώνες ποδοσφαίρου.Τώρα όσο για το ροζ πλαστικό σπίτι ξέχασέ το. Αν καταφέρεις και βρεις δουλειά με τον Μεγάλο Αδελφό που ονομάζεται ΔΝΤ πάνω από το κεφάλι μας το πιο πιθανό είναι να φτάσεις 50 χρονών, να πάρεις δάνειο και ΙΣΩΣ τότε να αποκτήσεις το δικό σου τριάρι. Η γκαρνταρόμπα σου φυσικά δεν θα είναι τόσο ενημερωμένη, τα πανέμορφα σκυλάκια σου δεν θα κάθονται ακίνητα δίπλα στο τζάκι αλλά εσύ οφείλεις να τα βγάζεις βόλτα ανά δύο ώρες, δεν θα σε μεταφέρει καμία μαγική κολοκύθα αλλά θα γίνεσαι ανδράποδο κάθε taxidriver που παίρνει «διπλοκούρσα για να βγάλει κανά ευρώ παραπάνω να ‘ουμε».
Πριν σε πιάσει κολικός σκέψου το: Δύσκολη η real life, δε λέω, αλλά τουλάχιστον, δεν είμαστε από πλαστικό (ακόμα). Ο καθένας επιβιώνει με τους δικούς του τρόπους και επιτέλους ας αποβάλλουμε τα όποια πρότυπα μας έχουν πλασάρει από μωρά οι διαφημιστικές. Εγώ συνήθιζα να παντρεύω τις κούκλες μου με τον ActionMan, ο Ken μου πέρναγε τουλάχιστον αδιάφορος ;)
