Και το επόμενο πρωί δεν θα υπάρχουν πια;

-Το αλκόολ είναι δηλητήριο.

-Αφού είναι δηλητήριο τότε, γιατί πίνεις;

-Επειδή υπάρχουν πράγματα μέσα μου που θέλω να σκοτώσω.

-Και το επόμενο πρωί δεν θα υπάρχουν πια;

Σβήσε το μίσος όπως εκείνη

Απέναντι μου, σε μια τετραόροφη, ροζ παλ, πολυκατοικία κατοικούν πρόσφυγες. Για την ακρίβεια οι αρμόδιοι την έχουν ονομάσει ευγενικά "Κέντρο Αιτούντων" και το ροζ χρώμα είναι μια αφελής προσπάθεια να αποφευχθεί ο παραλληλισμός με μισοσχισμένο χαρτόκουτο στην πλατεία Αριστοτέλους, από το οποίο σε κοιτάζουν με άδεια μάτια και ψυχή "ζητιάνοι", όπως αποκαλούνται. Θα τους κοιτάξεις μηχανικά, αμέσως θα πάρεις το βλέμμα από πάνω τους σαν να ντρέπεσαι, σαν να έχεις αντικρύσει κάτι απίστευτα αισχρό. Θα νιώσεις ένα βάρος πλάι στην καρδιά που, όμως, θα εξατμιστεί μετά την είσοδό σου σε κάποιο πολυκατάστημα ή σε κάποιο "in" καφέ. Το ξέρω, το έχω κάνει και εγώ..

Απέναντί μου ζουν άνθρωποι.

Άνθρωποι που το καλοκαίρι στολίζουν την ταράτσα της δανεικής τους πολυκατοικίας με πολύχρωμα χαλιά κάνοντας την να μοιάζει με πολιτισμικό μωσαϊκό.

Άντρες με σταχτί δέρμα και μάτια που θυμίζουν κουμπότρυπες, άντρες που συνηθίζουν να κάθονται σε αφράτα χαλιά μπροστά από την τηλεόραση αντί για καναπέδες, όμως κάθε τόσο μαζεύονται σε κάποιο από τα διαμερίσματα όλοι μαζί για να παρακολουθήσουν κάποιον αγώνα όπως ακριβώς ο πατέρας μου. Γυναίκες που στολίζουν τα μαλλιά τους με εμπριμέ μαντίλια γιατί έτσι έχουν μάθει από τις μαμάδες τους και τις γιαγιάδες τους.

Παιδιά που μιλούν μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω μα όταν πέσει λίγο ο ήλιος ξεχύνονται στο πεζοδρόμιο και παίζουν όπως έκανα και εγώ μια επόχη με τον αδερφό μου.

Μια εποχή που μου έχει λείψει τόσο μα τόσο πολύ και κάθε φορά, λίγο μετά το Πάσχα, αυτή η εποχή ερωτεύονταν σαν έφηβη τα πιο ελκυστικά λουλούδια. Το τίμημά της; Μυρωδιές τριαντάφυλλου, γαρδιένιας, βρεγμένου χώματος και γύρης βιάζουν τον ανοιξιάτικο αέρα, όπως ακριβώς και αυτή τη στιγμή.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ

τα μάτια μας δεν είναι ίδια,

η γλώσσα μας επίσης

όμως έχουμε τόσα κοινά: Μαζευόμαστε με φίλους, κάποτε παίζαμε πλάι στο δρόμο και αυτή τη στιγμή κλείνουμε τα μάτια γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με το ακριβό άρωμα της άνοιξης.

Κάποιο μεσημέρι, τυχαία ίσως, έπεσα πάνω στο video. Μια κυρία με κάτασπρο μαλλί και ολοζώντανα σμαραγδένια μάτια. Αυτά είναι που παρατήρησα σε εκείνη. Μια κυρία γερμανικής καταγωγής προσπαθεί να σβήσει κυριολεκτικά τα κατάλοιπα της ναζιστικής γερμανία.

Μια κυρία που είναι γνωστή ως "HATE DESTROYER", ή αλλιώς, "ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΗ ΤΟ ΜΙΣΟΣ".

"Βρήκα ένα απαίσιο graffiti που έλεγε Alli θα σου σκίσουμε το δέρμα σου[..]και ένα ναζιστικό αυτοκόλλητο[...]έπρεπε να πάω στη δουλειά και στο λεοφωρείο συνέχει ρωτούσα τον εαυτό μου: υπήρχε ένα ναζιστικό αυτοκόλλητο εκεί πέρα γιατί δεν το ξεκόλλησες;"

Σήκωσα το κεφάλι μηχανικά στο απέναντι κτίριο. Ένας μελαχρινός άντρας τραγουδούσε σουαχίλι σε ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε χρονών ντυμένο στα ροζ. Ίσως ήταν ο πατέρας της.

Ίσως, πάλι, όχι.

Από τον τρόπο που χτυπούσε παλαμάκια και τραγουδούσε ήμουν σίγουρη ότι για εκείνα τα πέντε δευτερόλεπτα θα ήταν το πιο ευτιχισμένο κοριτσάκι στον κόσμο.

Τρία αγοράκια στο επόμενο μπαλκόνι, μεγαλύτερα σε ηλικία, με σκιστά ματάκια είχαν τεντωθεί όσο μπορούσαν για να μιλήσουνμε ένα άλλο αγοράκι, που το φώναζαν "Alli", στον αποκάτω δρόμο.

Και όμως, όσα και αν έχουν στερηθεί, κανένας δεν μπόρεσε να τους στερήσει το χαμόγελό τους.

THE HATE DESTROYER (Demo-version) from Fotogramma25 on Vimeo.

Αν έκανα κορίτσι..

Αν έκανα κορίτσι εκτός από μαμά θα με φώναζε σημείοΒ γιατί έτσι θα ήξερε τουλάχιστον, οτιδήποτε και αν συνέβαινε, ότι θα μπορούσε πάντα να με εντοπίζει.

Θα ζωγράφιζα στην παλάμης της ολάκερο το ηλιακό σύστημα έτσι ώστε να μπορεί να λέει «Ωω, το ξέρω αυτό σαν την παλάμη του χεριού μου».

Θα μάθαινε ότι η ζωή σε χτυπά με μανία στο πρόσωπο και σε περιμένει μέχρι να σηκωθείς για να σου δώσει άλλη μια, πιο δυνατή, κλωτσιά στο στομάχι. Μα.. το να χτυπηθείς από τον άνεμο είναι ο μόνος τρόπος να θυμηθούν τα πνευμόνια σου πόσο πολύ νοστάλγησαν την μυρωδιά του αέρα.

Υπάρχει πόνος που δεν μπορεί να γιατρέψει η ποίηση, υπάρχει πόνος που δεν μπορούν να γιατρέψουν οι επίδεσμοi. Έτσι, όταν θα καταλάβαινε ότι η Wonder Woman δεν πρόκειται να έρθει, θα σιγουρευόμουν ότι δεν θα φορούσε και η ίδια κάπα. «Γιατί, όσο και αν τεντώσεις τα δάχτυλά σου θα είσαι πάντα το ίδιο μικρός για να αγγίξεις όλο τον πόνο που θες να γιατρέψεις. Πίστεψέ με, το χω προσπαθήσει μωρό μου», θα της έλεγα, «μην κρατήσεις την μύτη σου ψηλά. Το ξέρω αυτό το κόλπο, το έχω κάνει κάποιες φορές στο παρελθόν.;Έτσι θα μυρίσεις, απλά, καπνό. Τότε, ακολούθησε το μονοπάτι και βρες το σπίτι που καίγεται για να βρεις το αγόρι που τα έχασε όλα στη φωτιά και προσπάθησε να το σώσεις. Αντί για αυτόν, μπορεί να βρεις εκείνον που την έβαλε, τότε προσπάθησε να τον αλλάξεις.»

Το ξέρω, θα έκανε το δεύτερο σίγουρα! Σε αυτή την περίπτωση πάντα θα έχω φυλαγμένη μία σοκολάτα και γαλότσες. Γιατί δεν υπάρχει καμία ραγισμένη καρδιά που δεν γιατρεύεται με την σοκολάτα. Εντάξει, υπάρχουν μερικές που δεν φτιάχνονται με αυτόν τον τρόπο αλλά γι’ αυτό θα έχω φυλαγμένες τις γαλότσες. Γιατί η βροχή, ξέρεις, διώχνει τα πάντα μακριά, αν την αφήσεις.

Θέλω να κοιτάξει την ζωή μέσα από βάρκες με γυάλινο πάτο, μέσα από πελώρια τηλεσκόπια και να διαπιστώσει η ίδια ότι οι πλανήτες υπάρχουν, να φτάσει στην άκρη του ανθρώπινου νου γιατί, η δική μου μαμά έτσι μου έμαθε..

Θα ‘ρθουν μέρες σαν και αυτές.. Μέρες που ανοίγεις την παλάμη σου να πιάσεις τον ουρανό μα τα χέρια σου θα είναι ζωγραφισμένα με μελανιές και γρατσουνιές. Μέρες που οι γαλότσες σου θα είναι γεμάτες με το νερό της βροχής και θα έχεις πέσει στα γόνατα από απογοήτευση. Και αυτές οι μέρες θα είναι εκείνες που θα έχεις την υποχρέωση να πεις ευχαριστώ.

Ευχαριστώ, γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από τον τρόπο που ο ωκεανός αρνείται να σταματήσει να φιλά την ακτή παρά τις τόσες φορές που έτρεξε μακριά της.

«Να ξέρεις», θα της έλεγα, «όταν προσπαθείς να κερδίσεις κάτι, χάνεις κάτι άλλο και όταν επιστρέφεις σε ένα αστέρι, θα το κάνεις συνέχει. Παρά όλες τις νάρκες που πατάς στην γη εσύ να θυμάσαι πάντα ότι το μυαλό σου βρίσκεται στο ασφαλές μέρος που λέγεται ζωή».

Και ναι, το παραδέχομαι, όσον αφορά το θέμα της εμπιστοσύνης είμαι λίγο αφελής. Μα, θέλω εκείνη να ξέρει ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από ζάχαρη "μπορεί να θρυμματιστείς τόσο εύκολα μα μη διστάσεις να κολλήσεις την γλώσσα σου και να τον γευτείς.Μωρό μου..», θα της έλεγα, «..η μαμά σου είναι worrier και ο μπαμπάς σου warrior, και εσύ ένα κοριτσάκι με μικροσκοπικά χεράκια και μεγάλα μάτια που δεν σταματάς να ρωτάς για περισσότερα.

Θυμήσου ότι τα καλά πράγματα έρχονται τρία μαζί, όπως και τα κακά. Και πάντα να απολογείσαι όταν κάνεις κάτι κακό..

Μα ποτέ μην απολογηθείς γιατί τα μάτια σου αρνιούνται να σταματήσουν να λάμπουν. Μπορεί η φωνή σου να είναι πολύ λεπτή, μα εσύ ποτέ μην σταματήσεις να τραγουδάς.Και όταν σου μοιράσουν πόνο, όταν σου πετάξουν κάτω από την πόρτα σου πόλεμο και μίσος, όταν σου προσφέρουν χέρι με χέρι ήττα και κυνισμό

να τους πεις ότι πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσετε την μητέρα μου».

πηγή: TED, S.K.