Απέναντι μου, σε μια τετραόροφη, ροζ παλ, πολυκατοικία κατοικούν πρόσφυγες. Για την ακρίβεια οι αρμόδιοι την έχουν ονομάσει ευγενικά "Κέντρο Αιτούντων" και το ροζ χρώμα είναι μια αφελής προσπάθεια να αποφευχθεί ο παραλληλισμός με μισοσχισμένο χαρτόκουτο στην πλατεία Αριστοτέλους, από το οποίο σε κοιτάζουν με άδεια μάτια και ψυχή "ζητιάνοι", όπως αποκαλούνται. Θα τους κοιτάξεις μηχανικά, αμέσως θα πάρεις το βλέμμα από πάνω τους σαν να ντρέπεσαι, σαν να έχεις αντικρύσει κάτι απίστευτα αισχρό. Θα νιώσεις ένα βάρος πλάι στην καρδιά που, όμως, θα εξατμιστεί μετά την είσοδό σου σε κάποιο πολυκατάστημα ή σε κάποιο "in" καφέ. Το ξέρω, το έχω κάνει και εγώ..Απέναντί μου ζουν άνθρωποι.
Άνθρωποι που το καλοκαίρι στολίζουν την ταράτσα της δανεικής τους πολυκατοικίας με πολύχρωμα χαλιά κάνοντας την να μοιάζει με πολιτισμικό μωσαϊκό.
Άντρες με σταχτί δέρμα και μάτια που θυμίζουν κουμπότρυπες, άντρες που συνηθίζουν να κάθονται σε αφράτα χαλιά μπροστά από την τηλεόραση αντί για καναπέδες, όμως κάθε τόσο μαζεύονται σε κάποιο από τα διαμερίσματα όλοι μαζί για να παρακολουθήσουν κάποιον αγώνα όπως ακριβώς ο πατέρας μου. Γυναίκες που στολίζουν τα μαλλιά τους με εμπριμέ μαντίλια γιατί έτσι έχουν μάθει από τις μαμάδες τους και τις γιαγιάδες τους.
Παιδιά που μιλούν μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω μα όταν πέσει λίγο ο ήλιος ξεχύνονται στο πεζοδρόμιο και παίζουν όπως έκανα και εγώ μια επόχη με τον αδερφό μου.
Μια εποχή που μου έχει λείψει τόσο μα τόσο πολύ και κάθε φορά, λίγο μετά το Πάσχα, αυτή η εποχή ερωτεύονταν σαν έφηβη τα πιο ελκυστικά λουλούδια. Το τίμημά της; Μυρωδιές τριαντάφυλλου, γαρδιένιας, βρεγμένου χώματος και γύρης βιάζουν τον ανοιξιάτικο αέρα, όπως ακριβώς και αυτή τη στιγμή.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ
τα μάτια μας δεν είναι ίδια,
η γλώσσα μας επίσης
όμως έχουμε τόσα κοινά: Μαζευόμαστε με φίλους, κάποτε παίζαμε πλάι στο δρόμο και αυτή τη στιγμή κλείνουμε τα μάτια γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με το ακριβό άρωμα της άνοιξης.
Κάποιο μεσημέρι, τυχαία ίσως, έπεσα πάνω στο video. Μια κυρία με κάτασπρο μαλλί και ολοζώντανα σμαραγδένια μάτια. Αυτά είναι που παρατήρησα σε εκείνη. Μια κυρία γερμανικής καταγωγής προσπαθεί να σβήσει κυριολεκτικά τα κατάλοιπα της ναζιστικής γερμανία.
Μια κυρία που είναι γνωστή ως "HATE DESTROYER", ή αλλιώς, "ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΗ ΤΟ ΜΙΣΟΣ".
"Βρήκα ένα απαίσιο graffiti που έλεγε Alli θα σου σκίσουμε το δέρμα σου[..]και ένα ναζιστικό αυτοκόλλητο[...]έπρεπε να πάω στη δουλειά και στο λεοφωρείο συνέχει ρωτούσα τον εαυτό μου: υπήρχε ένα ναζιστικό αυτοκόλλητο εκεί πέρα γιατί δεν το ξεκόλλησες;"
Σήκωσα το κεφάλι μηχανικά στο απέναντι κτίριο. Ένας μελαχρινός άντρας τραγουδούσε σουαχίλι σε ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε χρονών ντυμένο στα ροζ. Ίσως ήταν ο πατέρας της.
Ίσως, πάλι, όχι.
Από τον τρόπο που χτυπούσε παλαμάκια και τραγουδούσε ήμουν σίγουρη ότι για εκείνα τα πέντε δευτερόλεπτα θα ήταν το πιο ευτιχισμένο κοριτσάκι στον κόσμο.
Τρία αγοράκια στο επόμενο μπαλκόνι, μεγαλύτερα σε ηλικία, με σκιστά ματάκια είχαν τεντωθεί όσο μπορούσαν για να μιλήσουνμε ένα άλλο αγοράκι, που το φώναζαν "Alli", στον αποκάτω δρόμο.
Και όμως, όσα και αν έχουν στερηθεί, κανένας δεν μπόρεσε να τους στερήσει το χαμόγελό τους.
